Gera Hendriks

Gera Hendriks:

“Mijn naam is Gera Hendriks, 53 jaar. Ik woon in Arnhem. Ik ben getrouwd met Hans en ben moeder van Rik en Wim (bonuszoon). Ik ben opgegroeid samen met mijn zussen en broer in een klein dorpje in de Betuwe. Thuis hadden we het niet echt breed en vanaf mijn 18e ben ik direct gaan werken. Mogelijkheden tot studeren waren er toen helaas niet.

De afgelopen 17 jaar werk ik bij Rijnstad in Arnhem, de laatste jaren als manager Bedrijfsvoering en sinds 1 april 2020 als manager Sociaal Werk. Mooie banen, en een nog mooiere organisatie die zich inzet voor de inwoners van Arnhem en regiogemeentes. Voor mij is de cirkel rond. Ik had ons gezin 40 jaar geleden gegund dat er toen al een Rijnstad was is ons dorp.

De vrouw die voor mij impact heeft gehad om mijn leven ben ik zelf. Ik heb zelf de kansen gegrepen die voorbij zijn gekomen, zelf de keuzes gemaakt! Je staat zelf aan het stuur van je leven…

De mooiste en voor mij de meest dankbare keuzes/mijlpalen die ik heb gemaakt zijn:

– Twintig jaar geleden te kiezen voor de liefde, het lef gehad om uit een ongelukkige relatie te stappen, te kiezen voor de liefde van mijn leven, het heeft mij het mooiste cadeaus gegeven, onvoorwaardelijke liefde en ouders worden van onze zoon Rik.

– Mijn keuze voor een baan in het sociaal domein, mensen helpen daar waar ze hulp nodig hebben, iets terug doen voor de maatschappij.

– Zeven jaar geleden alsnog gaan studeren, weer terug de schoolbanken in, drie jaar lang studeren met als resultaat op mijn vijftigste een Master-titel

En dan… in de zomer van 2020 hoor ik dat ik ongeneeslijk ziek ben…….ineens word je confronteert met de dood, ziek zijn, niet meer beter worden, …….minder verbinding met mijn werk en het ‘gewone’ leven maar afzien in een zwaar chemotraject, duimen voor ‘goede’ uitslagen van scans, …..kortom mijn leven staat op de kop, deze keuze heb ik niet zelf gemaakt!

Maar ik kies wel de manier waarop ik met deze situatie omga…

Ik blijf positief, geniet van de mooie momenten samen met mijn gezin, familie en vrienden. Natuurlijk geef ik het verdriet ook de ruimte, die emoties mogen en moeten er ook zijn.

Ik probeer elke dag te plukken zoals ie komt, Is het een mindere dag, laat ik die er ook zijn, morgen komt er weer een nieuwe dag die je kan plukken.

Kortom ik zelf blijf en ben diegene die invloed met impact heeft op mijn leven. Daar ben ik trots op!”