Vorige:Annet Meekes
Volgende:Michele Muskens
Lilian Regtvoort
Lilian Regtvoort (Schrijver en oa initiator Schrijverscafé OSCAR, WHAT’S Up en Het Arnhems SchrijfAtelier):
“De vrouw waar ik een grote bewondering voor heb is Virginia Woolf (1882-1941) Brits schrijfster en feministe in de periode 1918-1941 en van groot belang in het literaire Londen. Lid van de Bloomsbury group; bestaande uit schrijvers, kunstenaars en intellectuelen. Zij was samen met haar man Leonard Woolf oprichtster van hun eigen uitgeverij Hogarth Press (1917-1938)
Virginia Woolf zelf afkomstig uit een rijk en intellectueel milieu ijverde voor statusverbetering van vrouwen in deze periode. Haar boek ‘Á room of one’s own’ (1929) was een feministisch pleidooi om vrouwen intellectueel gelijkwaardig aan mannen te laten zijn. Dat omvatte niet alleen waardigheid maar ook gelijke rechten op onderwijs, een inkomen (van 500 pond )en een kamer voor jezelf. Zodat vrouwen de kans zouden krijgen om te schrijven en hun talenten te ontplooien. In plaats van ongezien en ongehoord te blijven.
Haar taal beschrijft wie we werkelijk zijn met al onze kwetsbaarheden, verwarring en lichamelijke gewaarwordingen. Een tegenwicht biedend aan de oppervlakkige beschrijvingen van de overwegend mannelijke schrijvers in die tijd. Virginia was naast een vernieuwend schrijfster ook de belangrijkste lyrische romanschrijfster in de Engelse taal welke opviel tussen haar tijdgenoten. Zij gebruikte de zintuigelijke details van haar eigen leven als basis voor haar ideeën. Virginia Woolf was diepgaand en niet bang voor wat anderen triviaal noemden.
Tijdens haar leven had ze talloze zenuwinzinkingen waarin ze bang was om gek te worden. De laatste inzinking werd haar fataal. Ze pleegde op 59 jarige leeftijd zelfmoord door verdrinking in de rivier de Ousse. Virginia Woolf liet ons een indrukwekkend oeuvre aan essays, korte verhalen en romans na.
Omdat ik zelf schrijf heb ik een poging gedaan haar wezen te beschrijven in mijn gedicht Virginia:
VIRGINIA
Wat zal ik nog willen horen
als mijn schreeuw
slechts achterom ziet
in het zicht zocht ik verloren
woorden en hun zin
Wanneer ik dan in zalig zee
vol van passievuur
met lege ogen kijk
is daar ingebrand
met ondergaande zon omgoten
mijn jarennauw keurslijf
ik voel mij slechts oppervlakte huid
Tot schimmig toe verbeten
omarm ik nog steeds mijn lege huls
ik zal de angst
voor voltooid onrecht
een verleden gaan geven
Tot gloeiende gedachten
smeed ik dan mijn taal
met daarin verborgen
daden van blinkend staal
de woorden van morgen spreken dan over hen
van wie wij nooit meer zullen zijn
– Lilian Regtvoort ”
Virginia Woolf